Zaterdag-ochtend staat de wekker op 04:55 uur want 5 uur is het Weissmies-ontbijt. Als we beneden komen is er al een enorme drukte in de gang en bij de deur naar buiten. Het lijkt wel of iedereen als eerste boven wil zijn. Wij nemen de tijd voor het ontbijt en daarna rustig onze schoenen aandoen want we zijn de laatste die vertrekken uit de hut. Het is nog donker buiten als we vertrekken (rond 05:30 uur) en zien op de route de verschillende groepen die voor ons uitlopen. Het eerste punt op de route is de Zwischbergenpass op 3268m. Op het moment dat we hier boven komen hebben we zicht op Italië en de opkomende zon.
We zien tevens de rest van te lopen/klimmen route a.d.h.v. de groepen die voor ons gestart zijn.
Eerst moeten we een stukje omlaag naar het eerste sneeuw veld (links onder). Hierop zijn crampons niet nodig, ’t Is een beetje vals plat. Vervolgens een stuk over morenen en puin want de gletscher die is inmiddels in de afgelopen jaren teruggeslonken naar losse velden. Op het uiterste punt van het 3e gletscherveld doen we onze crampons onder want de hellingshoek is zodanig dat je met de extra grip je stappen veiliger maakt. Tussen het vierde en vijfde veld ligt een strook stenen. Hier lopen we ‘gewoon’ op de crampons overheen en komen zo op het laatste gletscher veld. We hebben allemaal onze eigen manier om naar het punt te klimmen waar we de grat opgaan. Jan is meer van de direct route, Marco zig-zagt omhoog en Mark een beetje van beide. Maar de hellingshoek en de te overbruggen hoogtemeters blijven hetzelfde. We moeten allemaal flink stumpen.
Het volgende stuk, zo’n 100 hoogtemeters over hoofdzakelijk stenen en gruis, is het soms goed zoeken naar het te gebruiken pad omhoog. Vooral gebruikmakend van handen en voeten vertraagd het tempo maar doet ons ook realiseren dat we in het moeilijkste gedeelte van de route zitten. Gestaag maar vooral veilig komen we langzamer hoger tot we uiteindelijk weer op een sneeuwgrat belanden. We zitten hier inmiddels op 3972meter. Er zit hier een grote groep die reeds op de top zijn geweest. Zij maken zich op om zich weer af te dalen over de stenen grat waar wij net af komen. We nemen even de tijd om bij te komen van het technische gedeelte dat we net hebben gedaan. Het is wind stil en zonnig dus ook ontspannen we even.
We drinken en eten wat en onderwijl doen we, ondanks dat de hellingshoek vals plat is, onze crampons onder om het laatste stuk naar de top te lopen. Een route over de top gletscher waar het pad op sommige plaatsen niet breder is dan twee schoenen naast elkaar met aan beide zijde zicht op het dal (ver) onder ons. Maar goed als je niet verder als je schoenen kijkt is er niets aan de hand. Na nog twee ‘hoogte trappen’, plekken waar je op een korte afstand 5 tot 10 hoogtemeters maakt, komen we aan op de Weissmies 4017meter.
Ook hier is weinig wind, is het nog steeds zonnig en zijn er weinig anderen. De top is een breder plateau waar we met 2 Italianen de wereld rond ons heen opnemen. We kunnen niet anders concluderen dat we een uitzondelijk dag hebben. Het is namelijk super helder, wolkenloos op de andere bergmassieven in de omgeving. De Dom, Alphubel, Monte Rosa, Jungfrau, Aletschgletser-gebieden aan de ene kant en Domodossola, het Lago Maggiore en andere meren van Italië aan de andere kant. 360 graden om ons heen kunnen we genieten ….. Één van de Italianen is zo vriendelijk om een topfoto van ons te maken.
Na ongeveer een half uur – drie kwartier is het tijd om terug af te dalen. We zijn immers pas half weg! We nemen dezelfde route terug. Via de sneeuw grat de stenen zuid-grat op, vervolgens de gletscher velden afdalend naar de Zwischenbergenpass en via Wysstal terug naar de Almagellerhutte op 2894meter. Rond 18:00 uur schuiven we in de zon op een bankje neer en trakteren onszelf op een heerlijke ‘Groß Bier’.
Op een 3-D kaartje ziet dat route er als volgt uit.
[ geel is wederom de route ]
Wordt vervolgd……