Zoals verteld liepen we op zondag na een mooie tocht door het Wysstal en Almagellertal naar de top van de Rotblattgletscher, en dan vanaf de Sonnigpass op 3147m helemaal over de gletscher naar beneden.
Bovenaan is het nog verijsde sneeuw die langzaam overgaat in een meer ijzige bovenlaag maar met veel losse stenen erop. De grapons kraken in de ijskristallen en geven ons een goede stevige voetstap op deze ruwe, ijzige ondergrond. Het vuil en de stenen die er in de loop der tijd zijn opgevallen worden nu weer door de kracht van de zon blootgelegd of ”zinken” door de warmte die ze opnemen juist in het ijs weg. Hier en daar een groter blok, soms ter grote van een modale familie auto, ligt stabiel op een pilaar van inmiddels hard diepblauw ijs, een meter boven het oppervlak.
En onderaan komen de stroompjes, die zich vormen van het smeltwater bij elkaar in kleine riviertjes, die dan ineens verdwijnen in de diepte van de rauwe omgeving. Grotere scheuren die uitlopen in kraters waar je diezelfde familie auto makkelijk in kan weg parkeren. Aan het eind van de gletscher stap je dan weer op ‘vaste’ grond van zand, fijn grind en steengruis oftewel de morenen. Want hoewel het lijkt dat je van de gletscher af bent rond om je heen kan je zien dat het nog steeds gletscher gebied is.
En dan zoek je een steen uit om …………
#genieten